Acı ve hüzün bana bakıyordu,gülümsüyordu,
Bazen bir yolcu oluyordu,yolunu bulamıyordu,
Bazende kendini arıyordu,ama hep kayboluyordu,
sevinçlerini yaşayamıyordu,
denizin mistik kokan derinliklerine dalıp dalıp kayboluyordu..

oysa o güneşin çocuğuydu hüzünlü olsa bile mutluydu,
parlayan bir yıldızdı,çevresine devamlı ışık saçıyordu.
Yüzündeki mutlu yaşamı hep paylaşıyordu,acıları ise hep bir yere bırakır onsuz yaşamaya çalışırdı...
O derin bir yitikti,o güneşin çocuğuydu hüzünlü yaşayamazdı...
hayalerini düşlerinde yaşıyordu,
o yitik sözcüklere hep orada bir anlam veriyordu,
herzaman mutlu bir tablo çiziyordu oysa o hep mutsuzdu..
karamsarlık ve elemli yalnızlık yüzünden eksik olmuyordu,onunla yaşıyordu,onunla kalkıyordu,
O güneşin çocuğuydu,sessiz zamanların sesi oluyordu,
yalnızlıkların mutlu gölgesi,soğuk gecelerin mehtabı oluyordu,
sonbaharı terkeden,baharın başlangıcı oluyordu...

Gündüz ağlamazdı,oysa o hep gece ağlardı,
derin derin ağlardı,kimseler göremezdi,
gözyaşları bir sel olup bize akardı,
ama ne olursa olsun yaşamın gülümseyen yüzü olduğunu unutmazdı,
O güneşin çocuğuydu,aşklarıyla,acılarıyla,hüzünlü bakışlarıyla bize mutlu bir yarın olmaya,hayalerimize girmeye devam edecekti...
O güneşin çocuğuydu,çünkü bizi derin bir maviliğin ortasında rüzgarın uğultusu ile bir başımıza bırakamazdı...
O kadim diyarların hüzün kokan sessizliğiydi,hüzünle hüzünlenen,kederle kederlenen,aşkla şahlanan,ağlayan ile ağlayan,masum bir çocuktu,
yüzündeki çizgili tebesüm hiç bitmiyordu,
ÇÜNKÜ O GÜNEŞİN ÇOCUĞUYDU..