‘’Kadın dört duvar arasından etrafına baktı,
sonra küçük bir tebessüm yanaklarına değdi.
Yine de mutlu olmasına yetmedi tanrı.

‘’Tanrının olduğu yerde özgürlük yoktur.’’dedi kadın..

Duvarlar yıkılıyor üzerime
Her taraf karanlık
Sokaklar şaşı göz kırpıyor
Her gözün içinde saklanan kimliğim
Tanrım ben hangisiyim diyorum.


Lambalar neondan eksik
Yıldızlar dökülmüyor içeriye
Perdeler karabasan
Ve sessizlik ölü bir kent
Nerde kaldı kuşların ahengi
O her sabah uyanırken
dinlediğim serçe şarkıları.


Kaldırım taşları patlamaya hazır
bombalar gibi dizilmiş sanki,
Pankartlar bozguna uğramış,
Ve Dükkanlar salaş meyhaneler gibi müşterilerini beklerken
İçeriye giren suretlerde bir yalan rüzgarı
Hem de ölümün gölgesinde
Ne zaman düşeceğini bilmeden.

-----

Duvarlar yıkılıyor üzerime,
arzusunu yitirmiş
Aklın çemberinde barikatlar
Bütün yollara kesik vurmuş,
Yani Nereye çıksam bir kumpas,
Hangi kavgaya baksam,
Hep aynı bilmece,
Kiminle konuşsam aynı şarkı,
İş güç,emek nerde? Hangi yüzün altında,
Kumar oynayan bakışlar,
Yani tanrı her senaryoyu oynuyor
Ve oynarken ne yazık ki
pazarlık yapmadan öldürüyor..


Şimdi soruyorum kendime
Tanrım ben ölüyor muyum
Yoksa jiyanın pundunlarına
maruz kalmış bir tanrı mıyım

Duvarlar örülüyor üzerime
Gözlerimin pınarlarında bir suskunluk
İçerim öyle bulutlu ki
Ne bu susuşlar bozuluyor
Ne de dökülen yağmurlar diriltebiliyor beni.

Haziran 2018 İzmir.