Kalabalık bir şehrin dokunmayan yalnızlığıyım.
Kokusunu hissetmediğim,
Tadını alamadığım,
Parke taşlı bin yıllık kaldırımların
ve boş sokakların anlamsızlığı
Nefesimde sıkışıp kalıyor.

Acılar biriktirmiş nefesimde
Keder bir garip buğulu resim
Savurur koca şehri, tespih taneleri gibi voltasında ezer.
Ben imame olurken
Bütün taşlar sırtımda istiflenir.

Çıplak taşların yüzlerinde yalnızlık
rikteri bilmem kaç şiddetinde
Yüreğimi dağlarda dağlar
Közlenir o zaman da sözcükler
ve sonra dağıtır bütün imanları
Ne Allah kalır ne de bir şehirde insanlar.

Şimdi ne yana dönsem içinde sıcaklığını kaybetmiş
ve hatta dalgaların da serinletemediği
Kupkuru bir ceset güruhu yüzüme çarpar.
Dumanlı başımı düşürür de önüne
Dudaklarım terk edilmiş türkülerini okur usulca.
Ben uzaklaşırım şehir yanımda
Şehir uzaklaşır ben içindeyim.

ve aslında ikimiz de ölüleri biriktirdik
Dokunmayan yalnızlığımızda.


13 Mayıs 2018 İzmir