kalem üşüyünce,
beyaz sayfalar ısınmaya başlar,
ısındıkça nemlenir,nemlendikçe közlenir,
közlendikçe alev alır,tutuşur her mısra ve her dize..



kalem üşüyünce,çanlar hesapsız çalmaya başlar,
çünkü hesabı yoktur hiçbir sözcüğün
ve her sözcük masum, alev topu gibidir
nereye kusarsa orada enkaz yığını bırakır ardından..



yanmış ve kimliği belirsiz olan ceset yığını katiller,
iblisin şerrine uyup,
intihar etmek üzere olanlar,
vurguncular, kaçakçılar,anarşistler,
yani kısacısı temiz toplum için
önüne hangi engel çıkarsa alıp götürür bir sel misali
ve her dizesi
yangın olur çıkar şiirin bütününe..



geriye ise,
dudakları mutedil olmaktan çıkan
meczup,
bir şair kalır
üşüyen kalemiyle..




oysa İki damla gözyaşıdır
ve kirletilmemiş bir vicdandır
onu doğruya iten ve olması gerekene.




çünkü her sözcük dudaklarında
okkalı bir hüzündür,
sıkılmış bir yumruk gibidir,
patlasa içinden ,
öbek öbek papatyalar çıkacak.
patlasa içinden ,
ak ve pak güvercinler uçacak maviye
sonsuz maviye..




bu yüzdendir,
her sözcük kaleminden üşüyerek çıkar,
Bunu bilmeli toplumun her ferdi,
Ve bunu bilerek yaşamalı her bilinçli insan.




Bunun aksini hiç düşünmedim ve düşünmüyorum
Lakin bir kalem bütün ihtarlarına rağmen
Zıvanadan çıkarsa
bütün şairlerin ve şiirlerin
ve hatta bir toplumun katili olabilir…




sevgi ve saygılarımla..