Son Gücüyle Dünyamın Mâvir’in Şiiri



bir kereliğine maviyim-
çizsin beni çocuklar altıncı yere izin veriyorum.
kendimin boş arsasında bir tutku silâh çekiyor
hiç korkmadan ve tereddütsüz uçurum arıyorum
sahibinden az kullanılmış bir hayatı eskitme telâşında
köhne kapılar arasında o eşsiz rüzgârda- yalnızca bir adım için
uzun suların delinmiş korkularına geriliyorum.
fırlatılmam buh meselesi!

piyanonun kurşun terinde ispinoz içen kadınla
geçişiyorum içre, dalgınlık desek buna.
suskunluğun irdesinde olgunluğu verirken ona
sevişiyorum dışra, yalnızlık desek buna.
tanrının pespembe dilinde yağmur kokan bir evde
delişiyorum radre, sonsuzluk desek buna.


bir kereliğine maviyim-
sesleri çoğaltıp tek bir ayraçta toplayarak
bütün savaşları yok edebilirim
her insanın memesiyle oynamışımdır
turuncu korkularından geçerek
kapısını kapamışımdır güyanın


olur sanım, bir kereliğine mavi-
hepsi bu belki de bildiklerimin
yoksa sihir çocukluğumdan gelir
daha öncesinden hattâ dünyanın
kimse bilmez, bilmesine de gerek yok
sarı kokusunu duymak gelir içimden yalnızca
şey gibi bir şeydir yalnızlık
ortanca günahlarıyla bir ıslığın… ortasında kalırım


bir kereliğine maviyim-
Ey!
denizler! beni aşka alıntılayın.




Payanda