Der gibi göründüm hep
Ander kalsın yaşamak
Dünyanın en zor zanaatı
Kendini hiç olmadığı biriymiş gibi göstermek

Aab-e hayat!
Belki beni anladın
Belki anlamadın
Kim bilir belki de
Duymayız sesini birbirimizin
Şimdi bir yerden emir almış gibi
Düşüncelerimin kendimden başka amacı yok artık

Yaşım çok değildi
Otuz civarındaydı
Umut kendinden önce bana umutsuzluğu yolladı
Ve merhametsiz bir kasırga gibi oldu kaygılar
Çünkü ben rüzgârın vurduğu semtte oturdum
Azgın fırtınanın denizinde
Hafif bir tekne gibi bir oyana, bir bu yana yalpaladım
Bir umut olacak ümidim dahi kalmadı benim

Fevkalâde bir dünyada yaşıyorum der gibi
Ne kadere ne şansa teslim etmedim umudu!
Kutsal bir emanet gibi korudum
Durup durmadan
Benim bağırasım gelir
Nankör çıktı adalet
Sahiden sandığım gibi değilmiş dünya
Sözün gelişi “Hayatım” dediğim
Sahteymiş her vakit bana görünen bir yüzü

Yaşamak ne güç şeymiş
Bunu umut öğretti bana
Hazlar gitgide kısalıyor
Yüreğimde sakladığım sabırı
Tükettim yarıya kadar bir başıma
Hazin taşıyor içimden
Bi yetenek gibi kaynıyor kanım
O mini minnacık bir yürek
İçinde çokça muhteris cinnete müsavi
Kanıma yürüdü
Görüş alanım buğulandı şehrin ortasında kayboldum
Yeni yeni anlıyorum arzın kaderi direnmeyle değişmiyor

Artık, müphem ve issiz yerde kendim için bir evren oldum
Ama senle beraber
Biraz daha dedim içimden biraz daha
Yüreğim göğsümü yırtacak gibi hopluyor
Değişik izleklerden salaş evlere girdik
Billahi sureti tam manasıyla isminde anlamını buldu
Tıpkı venüsün sevdiği sabahyıldızı
Yağmur sularında yıkanmış temiz yüzünü gösterince karanlıkları dağıtması gibi
İçimden bir şey
Belki diyor
Umudun zengin repertuvarı onun tükenmez ilham kaynağıdır

Çaresizlik ağrıma gidiyor, onuruma yediremiyorum
Umut, yaşamaktır vuslattır vaadedilmiştir
Ki, duygular bütün işveleriyle emrindedir
Düşünceler bütün cilveleriyle hizmetindedir
Gelincikler onun için açılır
Şafak onun için parıldar
Yazgı onun için icat etmiştir
Kalem o okusun diye yazmıştır şiirlerini
Çocukların geniş tebessümü onun içindir
Şehrin bütün kadınları onun için giyinip süslense
Çevresine ait hiç bir şeyi bilmez

Hayır, tanrım bunu anlamak mümkün değil
Düşünmekle geçiyor ömrü bilgelerimizin!
Ne hikmettir ki
Umut hiç düşünmedi
Umut hiç konuşmadı
Umut hiç ağlamadı
Umut hep güldü
Ne garip bir oyuncak şu hayat
Sen! İçinde olmasan, doğan günü yadırgar, tarumar ederdim dünyayı
Düşünsenize
Benim hayatı sevmem için hiç bir sebep yok derunumda

Varsay ki
Ne ölçülü sözü, ne hesaplı adımı
Hü-la-sa- ölçüsüzüm
Çünkü benim mizandan, hatta edebî dilden bile yok haberim
Ki, hep vezinsiz şiirlerim
Aşırı hassasiyetim
Canımın yandığı kadar acılarım
Gönül aldığı kadar sevdiklerim
Pek çok, yeislerim
Gelişigüzel düşlerim
Yerli yersiz hırçınlıklarım
Dağarcığım aldığı kadar bilgeliğim

Delikanlım!
Kurgusuzca evet
Öyle hesapsızca
Düşünmeden
Dolanmadan
İçimde olandan
Öyle işte anlayınsana
İncitmeden kimseye yazmak istiyorum aslında
Hepsi bu
Tut ki hasbihâl niyetine

Bana kimse demesin! Seni ne ihtiyarlattı
Vücut yılların ağır yumruğu altında ezilince
Doğa zorlar her şeyi başkalaşmaya
Artık tahtına çıkan erinç bile bir ölçü gözetir

Evet, yaşadım ve kaderin bana yürüttüğü yol bitti
Hayata yalnız hayatta olduğum için saygılıyım
Bu duygu da ecelden korkmak kadar kötü bir şeydir

Eee, anlayana kıssadan hisse
Manasını kendi bulacak
Yazıya dökmediğimi suretinde şeklini gösterdim
Mutlaka yüzü görmek değildir
Duygularımı hissediyorsanız ne âlâ
Bu da ben kısmım
Hayatını hayatında olanlara adayan, münzevi ve mahlas emek işçisi
Ey! Aymazım ölçüyü kaçırdık gene
Uzun bir destan gibisin delikanlım!
Seni!
Yaşım kadar zaman alır anlatmam...

KAYIP YALDIZ