Yanlış basılmış bir kitap gibi
Ne ünlem var ne soru işareti
Gotik harfleri anlaşılmaz tümceleri
Telif kıymeti taşıyan kalem bile tercüme edemez
Ne okunacak bir satırı ne de ezberlenecek bir formülü var
Boşuna fikrin zayi olmasın

Sorun ne biliyor musun?
Rahminde etüttün doğum sancısıyım
Diyagramlar düşürdüm kaygan basamaklarda

Kabil değil hiç bir akla uymam
Bu yüzden diyorum ki deşifre edilemedim
Onun için kalbim gereksiz atmıyor
Bilakis hiç ummadığım coğrafyadayım şimdi

Daha ne olayım isterdin
Sanki iki şey konusunda hala işkilliyim
Hani çirkin aleyhinde bin şey söylenir
Güzele bakmak sevaptır denir
Yerli yersiz
Yetilerim beni bir kez daha Veysel’e çıkarır
Güzellik on par’etmezdi aşk olmasa
İnanmak gerekmez mi?

Bu yüzden şair ile çirkin arasına bir nifak girdi
Bak! Paşam!
Var mı? Çirkine şiir yazan bir şair?
İhanet gibi geliyor bana

O yüzden, sevdiğim adam şair diye vaz geçtim
Bu yüzen seçildiğim aşkın repliğiyle boğuşur
Gibi en güzel şiirleri okurum kendime
Onu, ne çok severim kendi bile bilmez

Ondan ötürü soğuğa diz çöktüm
Üşüdüm, diğer elimi tuttum
Bu yüzden
Mumları söndürdüm ateşe aşkı üfledim
O her ne ise
Yeniledi ruhuma ait ne kadar masumiyet varsa

Onun için üzülmeye tenezzül bile etmiyorum
Bundan ötürü kendimi çok seviyorum
Hicvedenleri sadık kabul ederim
Herkes kendi benliğinin ustasıdır
Çünkü kimse senden daha iyi tanıyamaz seni
Sokrates inandıramaz beni imgelerin efsununa

Desem ki bu velvelede
Kanmam hayatın hilesine
Değil mi ki, eğitimli hislerim var benim
Ortalık yerde soyunmazdı hüzünlerim
El içinde ağlamazdı gözlerim
Hepsine müteşekkirim

Artık hayata müdahalem yok
Evet, aslında ben yalnızca buna değinecektim
Kimsenin aklı benim gönlüme dokunmaya yetmez
Benden habersiz benim nefretim kimseyi rahatsız etmez
Eğer, bu hijyenik dürtüler itibarını yitirirse
Bak o zaman, şiiri bırakırım

De paşam de!
Ya gönüldür benim kılavuzum
Huysuzlaşırsam alır başımı kendime giderim
Bu milletin gözü dışardayken
Ben gözümü içime çevirir içime dikerim
Kendi ruhumla seyahata çıkarım
Ve sevgiden, aşktan, şiirden dem vururuz
Dudaklarıma tutunur tümceler, şiir annesini sağar

Hani daima dinlenilesidir
Ki, ezberlemiştim günlerce
Yüreğin ettiği sözleri kesme cüreti gösterilirse
Ben de bu şiirleri bir gün sevdiğim adama anlatacağım

Dünya ile bağlantım yok
Gibi oturdum, duyuların gemlerini gevşettim
Yas tutar gibi
İnce ince, dünyaya yağmur yağar gibi yüreğimi doldurdum
Bigüzel ağladım, makyajı aktı gökyüzünün
Bi de usulden güldüm, fırçayı kırdı bezekçi
Şimdi olmaz, söz! Eğer vakit kalırsa
Çıkıp havas kamarasında bezekçiyi överim

Dediğim gibi hiç bir şikâyetim yok
Yeni yeni anlıyorum bu nedir aşk varken?
Hiç tereddüt etmeden aşkın galasında kapıları gözetledim
Sanki hep arkalarda kalmışçasına yar(ım)
Sabırsız bir sevgili gibi beklerim
Artık dönüyorum
Gönülüm itibarini yitirmiş yiğit gibi
Fakat aşk berbat bir öğretmedir
Kendimi sevmeme sebeptir
Kendini sevmek, itibarin intikamıdır

Gaybana, ne muazzam şey çirkinin kendini sevmesi

Artık d/emir almak günü gelmişse konumdan
Meçhule giden bir kadın kalkar bu limandan

Geç kalmak için geç kalmadım
Şiirleri emanet ettim dağarcığıma
Bir kaç sigara bir-iki kahve içtikten sonra
Kendimden giderim
Çetin değil
Denemeyi bilene imkansızı yoktur

KAYIP YALDIZ