bir kez değil bir çok defa çaldım fakat açılmadı kapı;ölmüş ...



iyiden öte o soğuk
barın arkasında gülüyorum beynimi kediler yoklamış gibi değilim
aniden televizyonumu kapatmış adamı seyrediyorum
niye açtığını sormak için elimi omzuna atıyorum uzaklaşıyor
ellerimde düşük hali kalmış...sövüyorum



anlat onlara
nasıl olduğunu anlat bilsinler
susamış bir hayvan rakıyı su yerine içerken
sarhoş bebeklerin ninnilerini söyler
kırbaca gerek duymadan hızlanır ya bazı atlar

hadi anlat
köpekler bir gece aniden havlamalarını ağlayışa terk eder ve yağmuru bekler
saflık kötülüğe mağlup olunca
içindeki cennetler buz gibi erir
dans eden kimse kalmaz bulutlarda
söyle üzülmesinler


dinlemeyecek kimse de onlara
paramparça şarkıları
hüzün yüklü gemilerin altında kalmış kanadı kesik pembe kelebekleri
kimse aramayacak
özgürdürler özgürdürler fakat çabucak ölüverirler
sen yani ben yani biz gibi
yani memesinde katilini emzirmiş melekler gibi...



önümde duran beyaz ve sonsuz kumaşa baktıkça
parmağıma iğneler batıyor dünya savaşına hazırlanan sonsuzluğun kumaşını
dikiyorum...


anlat onlara bilsinler
katil bu günler; çünkü dünleri hep öldürürler
öldürülen sen öldüren senden ölecekler bizden
seni dinlerler
bilirsin bizim vaktimiz de konuşan ölüler dinleyen öldürenler



sokağın ortasında ne yaptığını bilmeyen ölüye bakıyorum
gömeceğim dememe gerek kalmıyor; kaybolunca fark ediyorum
içimdeki cennetler düşüp dağılmış
bir onlara bir kelebeklere ağlıyor
kulakları kesik fakat hala ninni söylemekte olan köpekler