Nidâ Türküsü




rengini bul ağlayışın
beni utandır.
sert dağların ovâl hisleriyle
ezberlenmiş kurşunlar mı bu
içinde her halkın kardeşlik isteği!
zaruri bir ayna gelip çarpsa
çatsa kaşlarını
on beşinde yaşlı amca,
siren sesleri duyulmuyor kıyamet yakın
göğe bakın, göğe bakın
o bile alt kalır yanında yüce marşların!


yolunu bul düşünmenin
icrâatin ve özgürlüğün
insan beli bükülmüş bir begonya çiçeği
ahlarıyla var, ölürken har
vücudunda kader izleri
kim inanmalı buna?
suça ortak olan bir gövdenin
ihbârını verseler
yalnızların şırıngası delirmiş
bir usla
hangi ağaç tek ve hür
bir orman olur başlı başına?


kurda kuzu emânet
yankılanıyor tutulan umut
denizler ölür mü Müş anne
bir devlet zor kurul Müş anne
hepimiz bir pirinç anne
taşı kendin ayıkla!

zar zor getirdin bu güne
ağzında kan tütsülü bir destânı
insan insana yaradır anladım
üzülmeyi geçti çoğu
üzülünce ağladı
içindeki kâğıt gemi
gözlerinde battı! ve bir çocuğun
faresi, kedi kemirince balladı.


ölümler, halka açık yerler (!)
vesselâm


bu hep olur
akşamlar kör topal
lahitlerde sönük bir sigara uykusu
eve bir gelir hiç gelmezler’in türküsü
boyadı toprağı yağmur tarih yazmadı!
inan’ma
yetmiyor
hiçbir dinde yok bu
kanat vermeli
uçmayı öğretmemeli
ve her insan uçmalı!

yap’ma
bulutların siyahlaştığı
merdiveni devrik bir evde
matarada ıssızlık dışında ne kaldı?



insan insana yaradır
kimde bu korkunç arzu yarabandı?!





Payanda