Yıldız dileniyorum gecelerden avuçlarımı açıpta…

Aynalara bakarken gözlerimin yaşından sıyrılıp
Sulietimden sıyırıp kendimi,gülümseme beklerken

Yalnızlığın,üşüdüğünü sanıp sarmaladığı yüreğimin
Aslında yandığını anlatmaya çalışırken
Çaresizleşip,küçüldüğümü fark ediyorum

Ne zaman gülmeye çalışsam
Düş düşmanı yalnızlığım çıkıyor yoluma
Karşımda bir Azrail ve sevgilinin kurşun gözleri
Sonra soluyor yüzümün baharları
Güneş yine terk ediyor bahçemi
Ve fırtına ‘kazandım’ dercesine deli gibi esiyor

Yorgun yürek
Yakın olduğunu sandığı hayata her uzanışında
Ellerinin boşluğa düşmesinden
Yarin akla düşmesinden
Düşlerin akılda çürümesinden…

Yorgunum
Hayat harbinde yediğim darbelerden ötürü

Kırgınım;
sessizliği sevdiğimi bilen gecenin çığlıklarından
Susmasını beklediğim sigaramın dile gelişinden

Avuçlarımı açıp
Kendimi avutacağım birkaç yıldız dileniyorum geceden
Yüzümün yağmurları hala bırakmamışken morarmış gözlerimi

Acaba kan olduğu için mi düşmüyor yıldızlar yüreğime,

Ve yüreğime değen acıdan korktuğundan mı uğramıyor mutluluklar yoluma?

Alnımın akıyla dilencilik yapmama mı kızıyor hayat
Yoksa bu kadar acı az mı geldi hayatıma…???