Umutlardan azade yürek
Ve hatırı sayılır bir yalnızlık içimde

Çocukluktan kalma korkularım
kırılganlığım
Ve düşlerimin kırılmaları,
büyümüş olmanın getirisi

Getirdi dedimse
Götürdüklerine sus payı.

Zaten açılmasın zulası kabuslarımın
Uyutmam yıllarımı aldı,
uyuşmak pahasına...

Oysa ne dostlarım vardı benim
Kahvesinin hatırı kırk yılı aşan
Had bilmez hallerine nazarlık

Yanılgıdan ibaret yaşamın
İnsan yarası gerçekliği
kabullenemediğim!

Sanrıların cezası sancımak
Uzaklaştığım en acı gerçek!

Salıncaktan düştü sanırım
Dizleri kanıyor umutların
Hayat yaralayıcı
En ağır yaralısıyım yaşamın
Yaşamanın yarasındayım


Yürümeyi unutmak
Koşar adım büyürken yaşım
Ve unutmuyorken
Hata yapmaya kamçılanışları

Güzel olandan azade yüreğim
çirkin.
Fakat gözlere perde yaşam penceresi
Ve hatırı epey sayılır acılarımın
Çocukluğumun gözünde saygın

Avaz avaz susuyor çocukluğum
Dayanık(lı)sız büyümeye

Aheste bir ’jan’ kilitli yürekte
Dilde kelepçe
Susmak için

Konuşursan kesilir
Susarsan en büyük yara senin

Bu yüzden,
bir tutsak
bir azad güvercinleri yüreğin

Şimdi sus vakti yüreğim.

Sus!
Sabır boğazındaki kilidi kesene kadar.


Sus!