(Anna Karanina romanından esinle)
.


Cenevizli bir tacirdi benim sevgilim,
Yelkenli teknesiyle açılırdı yaban ellere.

Her limanda ince belli,
Ucuz dantela süslü gerdanları,
Lekeli etekleriyle genç kızlar,
Beklerdi gemisindeki tayfaları.

Onuysa,kentin en aristokrat yosmaları.

Demir atınca gemisi limana,
Barbar bir hava doldururdu her yanı.
Aç martı sürülerinin seslerini bastırarak,

Kadınlar ve tayfalar,
Sarılırlardı birbirlerine çığlık çığlığa.

Ve hemen ilerideki barlara dağılırlardı,
Ucuz şaraba ve gecenin ilerleyen saatlerine ulaşmaya...

Boşalırdı kadehler,
Hancı memnun,
Garson kız elinde tepsi her yanı morarmış...

İlerleyen saatler,sızan hamur vücutlar,
Homurtularla debelenirlerdi birbirlerinin üzerinde.

Cenevizli Sevgilim,
Çin ipeği perdeli,arap halılı
Gül ağacından mobilyalı odalarda,
Fransız danteline bürünmüş,
Hanımlarla eğlerdi gönlünü.

Cenevizli bir tacirdi sevgilim,
Yelkenli teknesiyle açılırdı yaban ellere.

Aylar geçerdi gidişinin ardından,
Birgün bir bayram yaşanırdı limanda,
Kalabalık yığılırdı iskeleye.

Sevinç ağlamaklı eşler,heyecanlı çocuklar.
Sabırsızlanır,duramazlardı yerlerinde.

Demir atınca,bu tanıdık limana,
Tayfalar,
Ve eşleri,
Ve çocuklar,
Bulurlardı birbirlerini özlemle ve coşkuyla.

Bense,
Limana en yakın evde otururdum.
Cenevizli Sevgilim yanaştırınca teknesini kıyıya,
Penceremden izlerdim inişini karaya.

Çiçek satan kadın yüklü bir bahşişle,
Kır çiçekleri verirdi sevgilime.
Çünkü onlar en sevdiğim çiçeklerdi benim.

Yine bir gün enginlere açıldı sevdiğim,
Aylar belki de yıllar geçti üstünden.
Zaman durdu sanki bu limanda,

Artık ne tayfa eşleri,
Ne tayfa çocukları,
Nede ben,
Bakamıyoruz enginlere.

Cenevizli bir tacirdi sevgilim,
Yelkenli teknesiyle açılırdı yaban ellere!

mayıs1992

Hülya Ilgaz



1992’den bir şiir , 2012’den bir resim...