daha önce de defalarca okuduğum ve hem çok şeyler yazmak isteyip hem de ardıma bakmadan kaçmak istediğim bir şiiriniz bu...insanın kendisiyle yüzleşmesi gibi belki, belki içine yolculuk yapmasını sağlayan bir bilet gibi...ve hatta dönüşsüz bir sefer de olabilir bu, içine gidip içinden dışına çıkamamak...hepimizin aç gözlülükleri oluyor zamanın içinde, hepimizin veryansın edip bir kalemde sildiğimiz değerlerimiz ve sonrasında yana yakıla aradığımız sevgilerimiz var...bir hiç uğruna paramparça ettiğimiz dünyalarımız ve akabinde o dünyayı tekrar kurma çabalarımız var...gelin görün ki, hayatta bazı şeyler insanın karşısına bir veya bir kaç kez çıkıyor...hani bir şans oyunu gibi, her gün nasıl milli piyangodan veya lotodan para çıkması mümkün değilse ve hatta bazı insanlara hayatı boyunca hiç denk gelmiyorsa, bu da onun gibi bir şey aslında...önümüze çıkan güzelliklerin idrakında olmak ve hak ettikleri değeri vererek tüketmeden yaşamak, bir ömre yaymak belkide...bunu başarabilsek işte o zaman hepimiz mutlu olacağız kim bilir?neleri tüketmiyoruz ki süreçte? dostluklarımız, evliliklerimiz, aile ilişkilerimiz, kendimiz, zamanımız, paramız, sevdalarımız...öyle çok ki tükettiklerimiz...ya peki kazandıklarımız? yaşam envanterine baktığımız zaman borçlu olduklarımız karşımıza çıkıyor daha çok...ve düşünüyorum da, insan bu borcu üzerindeyken, nasıl kapar gözlerini hayata...bir başka dünya daha var mı bilmiyorum, ama tek bildiğim şey, insan bu dünyada yaşarken vicdanını çekmeli temize öncelikli olarak hem kendine, hem etrafındakilere karşı...

evet şair,aslında sabaha kadar üzerinde yazsam, düşünsem, anlatsam bitmeyecek bir konuyu ele almışsınız ve öyle güzel anlatmışsınız ki, kaleminizin ustalığından akarken kelimeler daha, insan sorguluyor kendini ve yaşamdaki yanlışlıkları...

teşekkürlerimi ve saygılarımı bırakıyorum bu çok güzel şiirinizin altına...her daim şiirle, dostlukla...