...
Bu kadar z-alim olma hayat.
Bir-az in-saf(a) gel...




Hayatıma neşter vurduğunda
Ürkek bir güvercin gibi
Ağlamalı oldum
Bir karıncanın yuvasını bozarken


Aklıma çakılı çivilerin
Zembereği kadardı aşk
Islatılmış bir kaç terli vücuttu
Ayak altından kaldırılıp
Mahzene kapatılmış
Parmaklıklardan
Gelincikler serpiştirildi
Aç kalan
Sağır kuşlara


Annemin saçlarını bu defa ben ördüm
Tel tel siyah yalnızlık düştü payıma
Yağmurda kaskatı kesilmiş
Ağaçlar gibi üşüdüm
Yol boyu
Bitkindim
Oysa ben
Hep senli cümlelere g-ebeyim


Tüm zam-anlarımı durduruyorum şimdi...
Gözlerine gülümseme inmiş bir çocuğun mutluluğuna
Susamış bir yüreğin diliyle sesleniyorum sana:
Gel!
Gel işte gel!
Çok özledim seni!



Şimdi soğuk kuyularda üşüyen nefesinden öpüyorum...
Ve üzerine bırakıyorum sevgimin şefkatli ellerini...
...
...