Hayatı anlamaya gelen büyük adamların sofralarında
anlamadan gidenlerin umursamazlığı böler kimi zaman
uzun yolların ardınca
uzun ceset ağrılarını
uzadıkça hiç kısalmayan baş ağrıları tutunur çemberine hücrelerin


Haddizatında hayvandır insan
ama hiçbir hayvan insan olamaz nedense
gözleri ufalır öfkenin
kimi zaman en büyük gaftır devrim
kendini değiştirmeden, değiştirmektir dünyayı laf
af diletmeden yaşamın gizine


Genleşir damarlar
ruhun kabına sığmadığı maninin sahiliğinde
kırılır porselen düşünceler plaka plaka
titretirken gecenin ayazı, karsız
ölümler var etmeye devam eder yaşamak arzusunu


Çaresiz kalmanın en kolay yoludur incitmek
bildiğini sanıp, aslında sadece düşlemek


O sofra
bağdaş kurmuş kargaların gözyaşlarına tanıklık ederken savaşları
hiç de yağmurda ıslanmaya benzemez yalnızlık


Yavaş yavaş erirken zaman avuçlarında
kimi zaman yelkenli
yürürken asil bir karıncanın ayaklarıyla
sevgi bile, sevdiğini sarmadan mutlu etmez duaları


Öyle de aşkın başı döner
bir uçak daha şehre iner
bir tren daha geçer
bir şarkı daha biter
her cesedin son cümlesi oluverir ’ah’
biraz daha kirlenir dünya
biraz daha kırılır ayna