gecedir
ve gece normaldir sen olmayınca yalnızlık
bir otel odasına bakarken pencerem
kulağımda ezgiler
hüznün bilirkişisi olur bulunduğum şehirler


sayarım gelmişine geçmişine
gözlerimin
karanlığın ellerinden tutan ışıklar sızar odama
bilirim
sen de öyle ürkek
eksiksindir yatağının ortasında


susar kitap
horlama sesleri dolar sokağa otel pencelerinden
hiç susmaz esnaf sabaha kadar
yersiz bir klarnet sızlanır burnumun ucunda
tuzu kuru geçmiş olur İstanbul’a kalkacak feribotlar
bir o kadar sabahsız ve ayyaş kalır Ankara


sensizlik ikisinede koyar
bana da koyduğu kadar


ellerim gitmez yanaklarıma, sakallarım batar
düşümüze de girmez İstanbul
Ankara çehresi duvar kalıverir paslı sesinde yalnızlığının
çürüyen bedenlerimiz hatıradır şehrin batısına


İzmir’i de biliriz
kavak ağaçlarından palmiyelere
her şehir ayrılık doğurur
ellerin ’art’
yüzün ’win’ olacağı sabaha kadar
bu dünya hep aynı boşluğa kayar