sen içimdeki şiirken hiç yazılmayacak..
kumsaldaki ayakizlerini topluyordum yalınayak..
rüzgardaki kokunu,
ve yıldızlara bıraktığın boydan fotoğraflarını...

hani çığlığın sevinci vardır ya
onları da topluyordum
işim bu ya..
bıraktıklarını toplamak
ve onlarla avunmak desem değil
sen içimdeki şiirkendi...

duvardaki bir çerçevedir seni hatırlamak
ve en güzel şarkıdır desem değil
bıraktığın yerde çaldırdım bütün şarkılarımı...

çıldırmışken ben
eskiciler geçiyordu sokaktan
radyo haberleri yolları kapatmıştı
gözyaşı, soğuk, yıkım ve sıcaktan
sen içimdeki şiirkendi anllıyorsun ya
ve ben de biliyorum ya;
silmek imkansız
yazmadığım kağıtlardaki adını
kağıtlara küstüm desem değil
sen içimdeki şiirkendi...

belirsiz bir yağmur yağar ara sıra
ve güneş gökyüzünde hala
yıldızlar da...
umutsuzum desem değil
ama sen yaşamın bir ucunda
ben öbür ucunda yapayalnız
apayrı rüzgarların gülleriyiz..
sen içimdek şiirkendi
ve şimdi sen hiç bir yere hiç bir şey bırakma..
biliyorsun ya..
bu artık benim mesleğim.

Hakan Zengin
...