Sahil..
Şu suskun zamanın ortasında
Konuşan tek kişi
Bir ülke kadar geniş, uzun ve karmaşık
Hele şu rüzgarların ürkek sesi
Avuçlamış hayal meyal bir tekneyi
Uzakları unutturmuş bir soluk nefesi.

Alaycı bakar gökyüzü sahile
Çünkü sahil aşıktır gökyüzüne
Hasrettir ezelden pırıl pırıl rengine
O yüzden nazlı bir sevgilidir gökyüzü
Her akşam bir ezikliği,
bir terkedilmişliği yaşar sahil
Kıpkızıl renginde sevgilisinin
Kum tanelerince üzülür.

Dalgalardır yüreği sahilin
Upuzun bekleyişinde sessiz gecelerin
Bazen isyankardır, bazen öylesine mahzun
Bekler sonu gelmez geceler boyunca
Merak eder çırpınır üzgün yüreği
Sabırlıdır bazen
Hafif hafif çarpar mahzun yüreği.

İki sevgili sahilde buluşur
Biri ırmak biri deniz
Çığlık çığlığa martılar katılır bu sevince
Sonra rüzgarlar...
Ama sahil mahzundur, buruktur yüreği
Efkar efkar çarpar.

Denizlerdir gözyaşları sahilin
Geceleri ay ışığı parlatır
Ve yaşadığı
Hüzünle bütünleşmiş bir aşktır
Ne rüzgarlar, ne de martılar dağıtır
Bir tek şafaktır tesellisi
Karanlığı örten, bol güneşli bir şafak.

Ayrılık vaktinde
Doyumsuz güzeldir sahil
Hüzün hüzün olur kıvrımları
Ayrılık kokar kum taneleri
Bir müziğin ahengi rüzgarda
Perde perde iner yüreğine
Kan rengi gökyüzünün
En hüzünlü sahnedir sergilediği
Bekleyişin, sabrın ve hüznün bütünleştiği..

Bir kelime anlatır
Herşeyi açıklayabilir belkide
Ne sahil ne de ben biliyorum
Ama gözler görüyorsa
Yürekler hissediyorsa
Anlar sahilin derdini.

Hakan Zengin (1992)