ÇEŞM-İ HAZAN

Yemyeşil bahar
Ağustos kırmızısı
Taze bir initharı aralar
Eylül sarısı yalnızlığa sarılmış sancının buruk çıtırtısı.
Denize boyanmış bakışınla
Dağıtırken saçlarını sır tutmaz aynaların serinliğine
Ayrılık nöbetine tutkun bir rüyayı uyandırıp yakazasından
Süpürür izini çöpçüler kanayan tüm acıları ciğerlerime.
Oysa neler verilmezdi ki;
Yasemenlerin buram buram soluyup
Mor bir menekşenin gövdesinde
Sımsıkı tutunurken çırpınışına
Dalından koparılınca özlemler
Baş kaldırmadan hikmetine külfetin
Kendi kökünde boğulurken hesapsızca kuruyuşuna.
Varsa kaidesi hayatın
O da, oturup seyre dalmaktır hüznü
Asılı kalmış dolunayın saklı ihtişamında.

Umut istilâsında sûretin
Susayan bakışlarıma emdirirken bakışını
Bir Nil’in kenarına vurgun nilüfer edâsıyla
Ellerinle kalbimi yıkadım beş vaktin berraklığında.
Eteğine tutunup da yalınayak
Günü sıyırırken gecelerimden usulca
Güz telaşlarında giyindirdim varlığını hep
Kekeme ömrümün bunamış yoksulluğuna.

Ahh, Kadın!
Ürkek şarkıların makâmı
Yanık türkülerin teli kopuk ağıdı
Her seferinde yenilenen
Yine de yinelenemeyen
Tehlikeli çağrıların başına buyruk nakaratı.
Her dilde sayıklansa da adın
Galiba en şiddetlisi benim dilimde sancır:
"Bırinâmın...!"

Cesur birer yolcuyduk aslında
Aynı istasyonların
Yüzü yanmış raylarına yatırıp gözleri
Tekinsiz dünyaların girdâbına
Birbirini acımasızca uğurlayan.
Ve dönüp dönüp
Hep aynı rüyanın kucağındaki sıcaklığa
Bir kez daha ölümüne uyanan...
Neden hep bir trenin
Hazin ıslığına vurulduk sanki,
Neden o mâsum masalların dinginliğinden sıçrayarak
Âsi şiirlerin ıslaklığına yapışıp kaldık ki?...

Biz ki;
Uçsuz bucaksız yüreciğimizle
Nice kavgaları barıştırırken bakışlarımızda
Göğün bütün kapılarını yüzümüze çarpıp
Adımlarımıza cennetin şefkatini küstürmüştük aslında.
Ne varabildik farkına;
Ne varıp da
İnebildik topuklarımızın yedi kat kaynayan pişmanlığına.

Bir Aşk okununca sabır sabır
Tadına asılıp
Koşunca peşinden ağır ve sağır...
"Varmam sonuna." desen de
Dönüp de ardından kim inanır...?
Yığılıp kalırken hesaplar çaresizliğinin seyrinde
Ve kimsenin herkesi ittiği o dehşetengiz matemde
Unutma!
Kudretin bakışı, seni bir tek gözlerimden tanır...

(Sezgin Karadağ)