beni karanfil bahçesinde bekle sevgili
yakana takmayı unuttuğun tüm kırmızılara inat
gruba tülüne karşı bir yerde bekle
ve gözlerine karanfilleri ek

topraktan gelen kahve gözlerin
ve içinde tüm tabiat neşesi
beni öylesine
öyle sardığın gibi
tüm unutulmuşlukların eşiğinde bekle



kim geldi de gelinmez yolların ayakeşiğinde duruyor ömrün
ve ömrüm ömrüne dolanmışken
bizi ayıran bu suskunluk telaşı da kimden
ötesine ittiğimiz tüm kuşkular nereden bulur da
çürür tüm çiçekler
ve sonbahar oturur eteklerime birden

II


ben bilmem de sen bilirsin belki
tüm bu keşmekeşlik eylül’den
ve hep eylül yüzünden aksar martılar
ağır bir kamburluk çöker istanbul’a
laleler ölür
ve karanfiller çıkar çatlamış toprağın duasına



yediveren istemedim senden
yedi kere dönsen de ruhumun üstünden
yanına kırmızı karanfil iliştir
beni uzaklaştırdığın tüm ölümler gibi
yakana sevgiyi yerleştir sevgili