Aziz Dostum,

Bu kalabalıklar içindeki yalnızlığı bir tek sen iyi anlarsın
Yaşamı yaşanır kılan bir tek sana söylediklerimin dua olmasıdır
Sihir,
Er ya da geç kabul olacak
Bu yaşantının son bulmasıdır..

Aziz Dostum,
Ne güzel bir yolculuktur insanın içinden sana ulaşması
ve sonsuzluğa yalvaran cümlelerin karanlık bir kalabalıktan çıkması

Öyle karanlık kabalıklar içinden geçiyorum ki
Bedenler birer gece yarısı birer mezar taşı


Aziz Dostum,
Asıl güzel olan ise
Seninle konuştuğum şeylerin hep aynı olması
İçimden gelenin içimden geçtiği gibi kalması


Öyle ki bir köşede oturup serçeye koşan küçük kızı izlerken
Karnını doyurduktan sonra elimde ölen yavru serçe geliyor aklıma
Ve ölümle birleşiyor her şey


Aziz Dostum,
Altında oturduğum gökyüzü bile
Tüm renkleri karartınca güzel
Yeşil doğayı öldürdüğünde
Gökten kar yerine kıyamet yağdığı vakit ben de öleceğim belki de
Belki de gri gökyüzü gri denizle birleştiğinde


Aziz Dostum,
Kalabalıklar içinde öyle yalnız ki ruhum
Korkuyorum
Kendi kalabalığım içinde öleceğim
Karanlık bir sokağa bile uğrayamayacak
Ezberimden birkaç şiir okuyamadan
Kendi yalnızlığımı yitireceğim...