Mehmed’im sevinin diyor
Başlar o zaman yüksekte
Ölsek de diyor sevinin
Eve dönsek de...


II


Bu zamanlar ölü bir şairin dizeleri yankıların usumda
Ölmüş tüm şiirler ve ölmüş tüm davaların adına
Başı yüksekte kaç adam kaldı bilmem ama
Bu davalar, bu zamanlar, inananları bir bir saklamakta


Kalkın ve bakın, bu kızılca kıyamet görülmüş
Pencerelere koşturulan falcı bacılar bile bağırıyor
İnsanlar ölüyor
Öldürenler yine onlar
İlahi bir Sur’a nefes verilmeden
Çocukluğumuz yok oluyor



III


Zindandan gönderilen mektupların hala ucu yanıyor
Okunmuş, yaşatılamamış
Zindanda kalan karanfiller yazılmış
Bakılmış ama yaşamamış


IV


Mehmed’im diyor başlar yüksekte
"Sanma bu tekerlek kalır tümsekte"


V


Çıktığımız yokuş boyumuzu aştı bile
İlerlemek yerine geri adımlar atıyor
Gerisin geriye gidiyoruz uygar çağlar içinde
Beynimizi delmekte olan tarla kuşları
Ekinler yerine insanlığımızı yiyor sinsice



VI



Mehmed’im uyanın
Sanmıyorum ama ölümler üstüne ölümler yıkılıyor üzerimize