ne zaman geleceğini ümit etsem
karşıdaki boş daireye yalnızlık yerleşiyor.
ve tüm iyiliğim gidiyor...



odamda mahkeme kurup
üstelik kendi deliliğimden beynimi çıkartıp
yalan söyleyen filozofları yargılıyorum tek tek
idam sehpasındaki savunmaları korkunç
"ümit en son kötülüktür" diyorlar bir ağızdan
ağzımdan damlıyor kan
ben boğuluyorum...


deli bir at gibi koşup da öleyim istiyorum çöl ortasında
ciğerlerim patlayıp da kustuğumda tüm niyetlerimi
niyet ettiğim tek dua kalsın istiyorum bana
öldüğüm zaman öldüğüm gibi beni hatırla




sevmezsen eğer
tüm şairlere de savaş bildireceğim
insan üssü hava sahalarım olacak
silahımsa, sadece misket
sevmezsen eğer, yangındır
yakar düştüğü yeri misket bombası



ne zaman öleceksin diye telaş etsem
karşıdaki mezarlığa konar ebabil kuşları
aslında seni görmediğimden beri
ben hiç görmedim onları



onlarsa başımın üstünde dönmeden
ne zaman ölmeden geleceksin diye ümit etsem
isminden bir çocuk doğuyor
ve ismin yenileniyor yeniden...