Ben şair falan değilim
yazmayı hiç bilmem!
susunca anlaşılırım,
çünkü sustum mu tam susarım.
Sadece.. bir yamaçta esen deliyim
zormuş güçmüş dinlemem;
sevdaya çetrefilli yol bulur,
göğsüne ayaz gibi dolarım.





Dedim ya; ben şair falan değilim
Öyle... arada bir sus/ar/ım
acımı bulut olup...
yağmur gibi kusarım,
yaz kış dinlemem,
dolu gibi laf çarparım.
Mevsimi Yozgat gibi yaşarım.





Ben şair falan değilim,
diyene de kızarım.
Başına üç nokta koymam..
seçenek gibi sonda hiç durmam.
Yalnız şık olup sorarım (?)
Diğerlerine benzemem
uykuda düş görmem
zaten... hayal gibi yaşarım.





Ben şair falan değilim,
zamir falan hiç bilmem
anlayacağın, şiirle işim olmaz(!)
Bir yüklemi tanırım,
arada bir git yazdığımdan
onunla iyi anlaşırım.
Sonra... çocuk gibi ağlarım.





Ben şair falan değilim,
sonradan kalem tuttu ellerim;
kağıdım bile yok be!
Arada bir adam çizerim,
o da gazete kenarlarına falan.
Ağzına bir sus işareti(!)
yanına da bir ’git’
Onu da kimse görmeden yırtarım.





Ben şair falan değilim,
laf kalabağı yapmaz ağzım.
Yazmak isterim ama nerdeee...
sadece adam çizerim,
o da ne kardan ne de çöpten.
Adam!






Ben şair falan değilim,
arada bir adam çizerim
Onu bir görseniz...Tıpkı bir deli(!)
Öyle boynunda kravat falan yok.
Kardan adam değil,
çöpten hiç değil.
Adam!





Ben şair falan değilim,
zaten küçücük ellerim
nasıl yazar, nasıl silerim?
Kırılgan kocaman bir yüreğim...
tüm gece zır deli gibi gezer
güneş doğmasın isterim.
Düşünür asi fikirlerim,
kanserim, kimse’yim,
zat’i bir deliyim(!)




ŞİRİN KELEBEK