kanamalara alışık üzerinde durduğun rüya
eski yıkanma günlerinin kokusuyla
giderken annen
sıcak akdeniz öğlenleri arkadaşsız
tozlu palmiyeler takılır gözlerine
esamisi okunmaz içten serin dokunuşların
yalnızlık yine şehre aldanır
parklar de gizleyemez ölüm korkunu...

biraz ufka dalış az az terk etme fikri
yoksulluğundan utanan çocuğa benzer aşksızlık
yeniyetme düşüncesizliklerle kınanır ömür
çarçabuk yiten zamanla sımsıkı bir sokaksızlıkta
mevsim geçişlerine bağlanır umutlar
ve artık göğe balon bırakan çocuklar
uyanmazlar kirlenmemiş uykulardan...

kirli bir deniz acır sancının yorgunluğunda
kış çiçekleri çürüyünce aradığın kıyının
nazsız ağlayışın dönüşsüz göçlere heveslenir
oda karanlığından öte ağırlıklarla anılır
akla yer eden ıtırlı bahçeyi paylaşmak tutkusu
akşam sıkıntıların ışıklı pencerelere bakamaz olur
anıların çağıldar bir yerlerde bulamazsın...



kağan işçen...