vazgeç
omzunda bıraktım di’li geçmişi
ve kansız izim
bacakların saklasın beni


oynaşıyorum tahta masamda
çığlık çığlığa çoğalıyor insan gecenin koynunda
duvarımı öpen gölgeni bozuyorum plastik sevişmelerde
saçlarım ilk defa açık
günaha giriyor kızılca diplerim


rahmim yaralı
dikişlerim kalınca saplandı doğurgan bölgeme
uzun yüzünü hatırlıyorum
yavrun süzülürken soğuk kaseye
parmakları değdi hayal meyal dudaklarıma
o gün bıraktım hayatı
olmak olmadığın kadar sahici


amonyak kokuyor tensel çizgilerim
topla cinayetimi
ruhumun içindeki azınlık baş kaldırıyor
savunman soysun kabuklarını
tanrı’nın mahkemesi acıdır arafta
ademin havvası göçe zorlanırken elmanın çürüğünde
iblis uyanmıştı çoktan
ve sen
aynı hikayenin kahramanı
kaça sattın anayasal arzularımı


yaşasaydı kırmızı noktası
oluşacaktı saçları bulantı eşliğinde
uykular talan ediyor rüyaları
kaldırımlar
kentin ironik vitrinleri karartıyor gözlerimi
yaşlarım yağmurun anatomisine yakın
sağnağı kızgın


bir çuval dolusu veda depoladım sana
o hastane çıkışı
söylenmemiş merhabaları gömdüm boğazıma
elveda
anımsamıyorum rüzgarını



kurşuni akşamları
sahlebin dibindeki sıcak şevki
uğurluyorum

kış ortasında...






lamour