Benim Babam

Niçin bir şiirin başındayım yine
Her kelime kendini ifsat ederken
Bir mikyası yokken dualarımın bile
Şiir hıçkırtan zaman buldu beni yine

Haydi ikircikli bir nefesle ölmenin
Tadındayken hayat yeşert gülüşlerini
Sessizliği hışmeden bir haylanmayla
Ölümü öldüren bir merhaba ol hayata
Bedevice sevmenin diriliğinde mesela
Geç sahrayı yüreğinin seraplarıyla
/
Ah haşyet ve dehşetin irkiltici tadıyla
Yokluğunu söyleyen adam ”benim babam”
Onsuzluk mecrasından çıkan ne varsa
İğdiş etti umut denilen küheylanımı

Satır aralarına saklanan bir nağmeyi duy
Mürtedi ol cümle günahların gürühundan
Maviyle hizalanan ihanetini kır nefsinin
Şekilsizdir iblisin yüreği insana sinerken
Alıkoyar haklılığın meşru iklimlerinden
Mızrabı mızrak ucu gibidir deler geçer
/
Şeksiz şüphesiz şiir başlatan bu sundurmadan
Seni bir sustalı gibi sunmak istiyorum yarınıma
İyiliğin kulu kölesi olduğum zamanların hürmetine
Arınmış sükseli bir beyazlıklığın ışığıyla
.
.
.
Benim babam