Meçhul bir Düş’üm, meçhul bir zamandan gelen,
Siyah-beyaz Gri zamanlardan kaldım.
Tek ben kaldım,
Çocuksuz sokakların ortasında
Tek çocuk !

Elimde hep istediğim
Bir türlü küçükken sahip olamadığım
Pembe Pamuk Şeker!
Hem de Pembe!
Toz pembe hayallerim gibi …

Gayri ciddi görüntüme tezatla,
Hep ciddiydi içimdeki çocuk!
Sadece büyümek istemiyordu,
Zaten yeterince büyüktü çevresindekilere göre.
Herkesten büyük düşünmek zorundaydı…

Yüzeysel zamanları bilmem ben,
Yüzeysel gerçekleri de bilmem
Bir seni bilirim böyle,
Bir de içimi !

Umut’suz bir dünya’da Umut’la yaşıyorum.
Umut sadece içimde kaldı.
Belki o da çoktan dönüşüme uğradı,
Belki sadece adı; Umut kaldı!...

Bu Pembe hayaller tek başına yenilmiyor,
Ayak seslerine bile hasretim,
Sessizliğimi bozsa ayak seslerin,
Sessizliğimi öldürsek, sonra hayaller gibi uçursak gökyüzüne…

Bir elimde Pamuk Şekerim,
Bir elimde hayallerim,
İkisi de toz pembe.
Hangisinin daha pembe olduğunu birlikte çözsek!...

Çözülmesek ama biz hiç,
Bu da öyle bir hayal işte,
Hayal – meyal rüyalarım gibi,
Seni de hayal – meyal hatırlıyorum…

Puslu gecede, Suskun olalım,
Dışarıda kar taneleri yuva yapsın penceremize,
Kar bile pembe olsa.
Erimese, biz erisek…

Pamuk şekerim olmadığı zamanlarda,
Pembe düşler kurardım,
Düşlerimden birisi de,
Karların erimeyeceğiydi.
İnanırdım hep erimeyeceklerine,
Güneş çıkana kadar,
Sıcak eritene kadar…

Uçuşsa hayallerim gökyüzünde,
Pembe pamuk şeker olsa her bir bulut,
Gökyüzü, ben, sen…
Biz Pembe olsak!...

Bilirim çünkü;
Sen – Ben ayrıyken,
Biz’den bir renk olmaz !....

Yedi Haziran İki Bin On İki 22:35
Nevin Akbulut