Benzemez sana kimse, bilirim şehr-i seferim.
Vaktin de bölüşüp de hasretleri agâh evvelim,
Sızladığını bilen suyla ıslanır lâl gözlerim. ’’







/Nedâmet/



Âh!
Bir başka yağmur yağacaktı dolaştığım şehirlerde,
Bir başka mutlu olacaktı yarın.
Böyle büyütüp, böyle adam etmişti beni babaevindeki duvar saati.
Bir başka olacak diye avutmuştu sevenlerim.
O duvar saatim, sevdiklerim, sevenlerim…

Şimdi nerede sevdiklerim?
Yoksa sevmemişler miydi benim gibi onlarda dünyayı,
Sevip gibi durup da, kandırmışlar mıydı beni sevenlerim?

Âh azizim! Gösterir mi hâlâ o saat hüznümü geç kalmaksızın,
Geç kalmayıp, tam vaktinde yağan yağmurda ıslanmaksızın!

Belki de, belki de hep inanmıştım iki kelâm söz edip, insan gözükene.
Meğer ne kadar da safmışım, bilmez olup, çokça aldanmışım!
Oysa peygamber dahi gül damlaları yüreğinden akıta akıta
Dememiş miydi bir Müslüman ısırılmaz aynı delikten iki defa!

Âh, bunları konuşmanın zamanı da değil, hâlin de pek garibim,
Istırap mı? Yalancıların şâhı olur sahip olduğum şikâyetlerim.





/Hasret/




Tâ uzak ise, gönül dermangâhına vuslatı tecellisi geç olanın,
İçine çeke çeke ne de çok bahtiyar olur dumanı dudakların.
Âh, ne de yaman bir isim şu ‘hasret’ dedikler şey bey abicim!

Bilmem, çok da mühim değil aslında ne vuslat ne de kerem-in,
Asıl, o çektiğin sızıdır sana baldan tatlı gelip, vuslatı tatlandıran-ın.

Âh garibim, nevine münhasır aklında nisyan olan sefilim!
Nedâmet ahirinde hasrettir bir de sana tüllenen efkârım!





/Aşk/



Aşkı bilen sana, bildiren Allah’a, bilip de böyle yanan bahara,
Güzellemeler de beyhude vakit geçirmek inan lazım gelmez!

Bana bir sen, O’ndan bir mucize, bir ab-ı Kevser gibi şahsenem
Yeter, bu kadar yaşamaktan pişman olup da her gün yeniden,
Hasret çekip ağlatırken yüreğin çeşmini, başka bir şey istemem!