Seni Sevmem İçin Sabah Uyanman Da Yeter



seni sevmem için, sabah uyanman da yeter.
bunu bil Akşam kadın- evimde kuytu besle
sana neler anlatır saçlarım, oysa sarı
oysa mavi, oysa öyle basit ki
ayrılır bir makasla tiren.

savur mumları üstünden atarak rüyayı
kapılarını sıkıca kapatıp içinin
bir misafir almayışın, camların günahı yok.
ses geçirmiyor uzun zamandır yalnızlığım.
anla bunu- anla beni Akşam kadınım.

sen gerinerek yürüdüğün yolları sev
arsızlaşsın sokaklardaki bekçiler
düdüklerinde tanrı ezberleri, yağmur
altı gelsin kumarhaneye.
akşam kadınım, yukarı baktığımda
hayatın değişmeyişisin.

ben bütün delilerin içtiği süte karışmışım
yatırıldığım bütün yataklar öpmeyi unuttuğum
dudaklarım izmarit kokuyor hâlâ
ve çok yalan söyletiyorlar durmadan
kendi kafesinin gölgesinden korkan kuşum.

oysa siyah, oysa lacivert
oysa öyle sepet, ki
iki bacağın ayrılarak yürüdüğü yolum.

ayrılır ekmeğim hemen Akşam kadınım.
deprem kaynıyor hücrelerimde, saat üç
saat hep üç gittiğinden beri
ve ben sandalyeme sarılmış ağlıyorum
kırık aynamdan topluyorum yüzümü.

bir kilidi olmalı diye mırıldanırken
kendi köşesinde bir örümceğin fikri değil
bu güne boyun eğmek
ve bir şeyler yakalamak sivri bıçaklardan
ben senin ağzına uğramayan mutfağınım
kahvenim, sigaranım, içkinim
bitkinim yorgun ölüm cenazelerine gittiğimden
Akşam kadınım, hâlsizim
bir tırnak arasına girmeye bile tamam deyişimden


seni sevmem için, sabah uyanman da yeter
Akşam kadınım! gölgemi sen sürükle
ben yürüyemiyorum.




Payanda