ışığına mahkum kalışım ilk kez değil
bu saatlerde
yani üçü beş geçe
oynaşır bedeni şahsına has cilvesiyle
süzer baştan aşağı kalçasını
yavaş yavaş tadına varır kumral
ve kapanır perde rüya biter



meşkule veriyor aşk
platonik nabzı atışta
ütopyam sularını akıtırken sentetik kumaşa
dolaşım yollarım tıkanıyor
bazen yarı çıplak konuşur kumral
bazen kekeme
bazense çekik gözleri sevişilen an gibi



teni
fransız bir parçanın son nakaratı misali
kışkırtıyor fikirleri
dokunulmadan inleten film sanki
oysa habersiz
tüm olup bitenden



kayıp adam


beynim çivilendi şakağıma yakın
saten bluzu
daracıktı diz üstü eteği
sağa bakan tarafında yabancı bir suret
dikizliyor kumralı
o an kurtlar yuvalandı omurgama
ruhum
ödeşmiş bir felçe teslim



şimdi
üç diye bir şey yok
müşfik huylarım kol geziyor gecemde
aşk ne ki
platonik bir deprem sadece







kumral
ne kural kaldı geride
ne de gece...






lamour