I.
Kırıldı kalem
Hükmü cesur
Devrilmişse bir ömür
Ancak sırtından vurulmuştur.
Felç inmiş iki el boğazda, sımsıkı…
Göğse rezilce ilişmiş densiz soluklar
Sığınaksız çırpınışlarla
Adamı tam da baharından bıçaklar.
Göz oyuklarımda azgın bir dehidrasyon
Art arda kramplar
Bıraksam kendimi
Ayaklarımdan bir dünya daha kayar.
Tutun çocuklar, tutun..!
Bozulur yoksa susadığımız bütün oruçlar.

II.
Kaçınılmaz sıralı
Korkunç nöbetler
Ertelenemeyen vebâ
Dişe saplanan ürperti
Her adım çıldırış…
Üst üste hüznün ölçümü
Ve her defasında o korkunç tanı:
“Hiper/halüsinasyon…”

Herkes kendi ömrünü sürer başucunda
Bazen ürkek, sıkışık;
Bazen de başına buyruk, korkusuzca.
Ama tam da uykudayken yakalandı kalbim
O bitimsiz Aşkın çarpıntısına.
Aklıma bastım
Tutmuyordu …
Sesime baktım
Ordaydı hala
Göğsümün kafesine saklanmıştı tir tir
Çıkmıyordu bir türlü uğursuz cendereden.
Çaresiz dengemi aradım bin bir umut
Kaybetmiştim…
Ve sonunda
Otuz günahsız hayatı devirdim boylu boyunca.

Geceydi o hece
Saplanmıştı dolunay en masum yerine
Bir ben kaldım ortasında satır satır
Parmaklarımı y/oklayıp cesurca
Ensemden vurmuştum kendimi dirençsiz sözcüklerimle.
Kuşlar kaldırdı cenazemi ilk
Şakağıma kadar kırılmış kanatlarıyla.
Yanı başımda manzarasız bir lotus
Son yaşımı yuvarlıyordu acımasız toprağa.
Sanırım öylesine bir merasimdi
“Uğurlamak” eylemi telaşlı bir hal almıştı hani
Ellerim ayaklarıma zincirli
Dudaklarım ayıplarken gözlerimi suçüstü
Sarhoş bir rüzgâr
Yığıyordu bütün uğursuz sesleri kulaklarıma:
“Karmalı tez elden sabırsız cevherine
Tükürür yoksa çıyanlar arsız yüzüne!..”

Boğazımda kekremsi koku
Galiba öpüşürken
Toprağın mühürlediği ateşli buğu…
İlk değil
Son, hiç değil
Bu psikonevrotik inleyişler
Karşılıklı içten içe delirmeler.
Ama sesim…
Sesim nerde?
Bırakmıştım ya
Zayıfça halli
Kökünden ateşli
Kara hummalı yani.
Nerde diyorum
Hani…!?

III.
Dudaklarımda kızgın kuraklık
Evet, çok ıssız…
Peş peşe bilmem kaç bin hain dikiş.
Soyunmadan bu amansız titreyişten
Giyiniyorum nefesimi sessizce yine
Umutla
Ve çığlık çığlığa:
“Kaybettim sesimi kör bir susuşta
Varsa duyan
Haber versin insanlık namına..!”

(Sezgin Karadağ)