Ben hep böyleyim…
Çekilmez bir adam yani
Gülmesini bilmeyen, yüzdeki asık suretim

Hep olduğum yerde kalacakmış gibi yaşar
Ve her an uzaklara gidecekmiş gibi, bavullar dolusu hazırlıklar yaparım
Oysa ne kaldığım yerde kendim
Nede gittiğim yerde bir başkası olabildim

Ben hep böyle tükenirim…
Gözlerimden düşerken sevdalar, tutamadıklarım oldu
Yüreğimin ortasında türküler yakarken ayrılıklara
Rüzgâr gibi esip geçenlere el sallıyordum

Giden gelmezmiş, gelen görmezmiş gibisinden
Vuslatı görmeden kaybediyordum

Bir çocuk gibi koşup yakalasam diyorum mavi kanatlı kuşları
Bana gökyüzünden cennet bahçeleri müjdeleseler,olmadı
Attığım her adım göğe kanatlı çırpınışları oldu

Ben hep böyleyim…
Bir göçebe gibi yani
Peşime taktığım yalnızlıklarımla nereye gittiğimi hiç bilmem
Ve en çok bilerek yürürüm, Bilinmezliklere

Ben hep söylerim…
Matem tutumu yüreğim
Hiç durmam şiirler yazarım
Sonra orta yerinden kırıp atarım kalemi
Duvardaki saat vurduğunda gece yarısını
Hayaller ülkesine dalar, peşi sıra yakarım sigaramı

Doğru erkekler ağlamazdı.
Öyle geçiyordu işte
Kendini gurur bekçisi zannedenlerin kitaplarında

Bu yüzdendir fer yâd-ı hüsranım
Bir adım hüzündür benim
Yıkılan kalelerin devrik hükümdarı benim
Yaşayan bir ömrün saltanatını sürdüremeyen yine benim

Renklerim siyaha çalar
Ufuk çizgim hazan
Sevilen, seven hepsi yalan

Ben hep böyleydim
Benim değiştiğimi zannedenler
Aslında değiştiklerinin farkında değildi…


Mehmet Emin Karademir