Bir yol görünür çıkmazlara
Asiliğini yitirmiş rüzgârlarda
Hırçın bir boran alırken koyu mavilikleri
Bir sebebi olacaktı...yaşamların

İyiliklere tutunmak vardı
Kötülüklerin içinde ararken saflığı

O bendim…
Bir yıldız görkeminde kayıp düşerken sessizliğe

Ve sonra renkleri siyaha boyanmış kapkara bir bulut
İşte gerçeklerim karanlıkta…

Hangi maziyi kurcalasam
İçinde yapılmasını bekleyen bir yığın hayal
Çocuk kalma hevesleri…
Çağı döndürme düşünceleri…

Oysa daha dün gibi aklımdaydı
Büyümek ve adam olmak
Sadece görmek içindi…

Şimdilerde…
Zamanın ötesinde kaybolmaktı
Nefesin tıkanıncaya kadar koşmaktı
Çünkü gidenler geri dönmeyecekti…

Kalksam da sirkinsem hani
Dökülür mü sanki bunca günah tohumları

Eski bir hasret olup sarsam bütün dünya çocuklarını
Huzursuz gönlümdekileri bir diyebilsem ve ağlasam

Keşke sevebilseydim diyorum
Her şeye inat gülebilseydim
Yaşanması zor olanı yaşasaydım

Bir bardak çay muhabbetine katılmak vardı
Bir gönül kapısı aramak
Bir vefalıya bağlanmak vardı

Giden gün bir daha gelmeyecek diyebildiklerim olacaktı
Bir gün…
Ve hadi sevdiklerim…
Cennet gibi bir dünyayı söz ahmaklarına bırakmayacağız diyecektim

Diyecektim ama
Diyemedim...
Düşünce yorgunuyum
Düştüğümü görünce

Sanki kurtarması zor olan bir mahkûm gibiyim
Hala illegal olmayan isyanlarda arar dururum özgürlüğü
Ölümün kıyısında durduğumu bilemeden


Mehmet Emin Karademir