Güle yel değdi…
Sevgilere ayrılık
Umutlara karanlık
Sonra sokaklara yalnızlık değdi

O büyük Yanlışlara saatler
Pişmanlıklara keşkeler değdi

Ve sen değdin yüreğim ortasına bir ateş gibi
Gayesiz cehennem misali
Şimdi Günahlarımla yak beni

Nasılsa en büyük günahım, seni sevmek değil miydi?

Yaşamın en kıyısında revamı dır sevip’te terk etmek
Biliyorum diyordun, diyordun da gidiyordun
Hiç bakmadan ardına salına salına
Kayboluyordun sana bakan bu gözlerden

Bilmiyorsun… Bilmiyordun
Bir yan’da hep mavi kalacak yarınlar (senin bakışlarınla)
Bir yan’da ise gülleri solmuş çiçek bahçeleri (benim bakışlarımda)

Çaresiz değil hiçbir yerim ve kendim
Boşa geleceğim yok, gecelerin en sessiz demindeyim
Değersiz kelimelerimle senin şerefindeyim

Aklımı yitirdim işte…
İzin gitmez bıraktığın benliğimde
Tesellisiz bir boşlukta kimsesiz dertlerdeyim…

Aydınlık pencerelerden bakarken
Kaçan mutluklar vardı sahipsiz sokaklarda
Şimdi kaybolmuş bir seyyahım düştüğüm yollarda

Ve ne olduysa
Zamanın içindeki zamansızlıklarda oldu

İhanetler kovalıyordu sevdaları
Süslü kelimelerle içiliyordu aşkın şarabı
İntihar düşleri kurgulanıyordu…
Vazgeçilen yârin ertesinde…

Ve ölüm değdi ayrılıklara

Sonra beyaz kefen değdi canlara
Toprak uyuttu sonsuza
Hesaplar tutuldu,


Güle vuran yelin sebebi
Yapılanlar mı?

Yapılanlar
Yaşananlarıyla… Unutuldu


Mehmet Emin Karademir