Acıdan orgazma geçiş sürecinde tanıdım hep bu kadınları
Yamyam tenceresi gibi koklarlardı zamanı
Bu zavallılık ayinlerinde yüzleştim çaresizliklerimle
Ki onlar kadar acımasız oldum bedenime
İçimdeki Afrika’yı terk etmeliydim sokaklara
İçimdeki kadınlar öldürürken masumiyetlerini
İçim onların cesetlerine aşık
Mermer bir lahidin sesiydi



Tapınmalar tepinmelere dönüştüğü vakit
İçtiğim suyun kezzap gibi lezzetli olduğunu
Anladığım vakit
Bir aynanın karşısında uzunca bir süre
Ölü taklidi yapan hayvanın
Mazoşist repliklerle kutsal gözyaşlarında boğulmasını
Yüzmekten nefret eden genetik bozukluğuma bağlıyordum
Yani içimdeki insana



Kim koydu bu kuralları yahu diye soracak kadar alimken hayata
Bir düzenbazın sistemle olan kumarında
Bir filozof gibi kaybedip bir filozof gibi soyunuyorken sorulara
Cevapların düzdüğü içimdeki çocuk son sorusunu sıkıyordu beynine
Cennet nerede?



Ki uluyan bir minare yol gösteriyorken
Zerdüşt misafirhanesinde mola veren kadın ustası
Hey genç
Gel göbek deliğime daya kulaklarını
Bak burada duyacağın ses senin körpe bedeninin sağırlığı diyordu
Ki mide sancılarım bile sürecini tamamlamışken
Kendini aşka dair işkencelerle eğitmiş bir hayvana söylenecek
En son cümle buydu


O ustanın adet dönemlerinden kalma periyodik darbelerin
Yüreğimde mitolojik Tanrılara verdiği zarar
Bir çırağın ebruli masallara çıplak uyuyamaması kadar yorucuydu
Ki içimdeki hayvan sanatçı ruhluydu

İçim
Evcil gerçeklere bir afrodizyak iğnesiyle uyutuldu


…



Bir ölüm anı ne kadar etkilese de beni
Bir kadının göğsünde uyumak Bir o kadar öldürürdü dışardaki vahşeti
Büyütmemek gerekse de, büyümek buydu…