Eğer senden çekip gidersem yenilirim.
Başımı eğdiğim, toprak haykırır yüzüme
Acılarımı da almaz koynuna.
Aklımda tuttuğum seni, bir çıbanbaşı gibi
Deşsem de kurtulsam.
Tuz bassam,
Yüreğimde dikenli teller gibi sarmalayan yaralarıma.
Mecburiyetimden di, sevgime kat be kat bedel ödemek
Sürgün edildiğim kentlerde rüyalarla yetinmek.



İçimde ağlıyor uzak kentin insanı,
Kaybetti güleç yüzlü çocukluğunu.
Oysaki
Oysaki;
Yaşamak adına saklamıştı dil altında çocukluğunu.
Koşmuyor artık dörtnala giden atların peşinden.
Tuzaklar kurmuyordu güvercinlere,
Yıkmıyor kuşların yuvalarını,
Devirmiyor serçelerin su içtiği sebilleri,
Düşündükçe memleketini, mahir yanı düşüyor
Omuzlarına..
Dalından vakitsiz düşen bir yaprak gibi
Sürüklendi Eylül sokaklarında
Gençliğini asıyor yiğit, civan yüreklere.
Gözlerini dikiyor ömründeki bağ bozumu
Yıkımına,
Gün uzar gider anıları da yok eder,
Elde kalan yalnızlığın derin izleri.



Ortalıkta Ölüm sessizliği, ortalık darmadağın,
Ah! bu mahşer yerinde bulsam seni.
Bulsamda, yeniden yüreğime koysam
Söyleme hiç kimselere ömrümü yedirdiğim sevgini
Sana benzemez gidişlerim, tufandır bana.
İçimde ağıtlar yakıyor uzak kentin insanı,
Ne garip hala kendi gönlümün hırsızıdır,
Hala kendini yatırır müebbetler’de.
Küçücük penceresinden,
Gözleri kısık, kısık uzanır uzak kentin gecelerine.
Özgürlüğünü sunuyor, doyumsuz memleketine.



MANİSA
Özlem ÇETİN
16.02.2012