_Körleşen kalemim taş kesen yüreğim unuttun mu onu,
Döktün mü yüzündeki bütün gülümsemeleri
Hani en çok gözlerin, gözlerin diyordun!
Yazıklar olsun!

Okşanmasa da başım, anılmasa da adım,
Öptüğün hayallere ne oldu?
Kor olup yaksa da sözlerin Ömrümü verdim köleliğine
Hançerini bileyen bir cellât misali
Sende kurban mı verdin al yazmalı sevgiliyi gider, gelmeze.



Yağmurlar mı söndürüyor sana olan özlemimi zaman mı?
Söylenen sözler mi, uzaklaştırıyor senin kıyılarından
Kırık aynalardaki suret benim değil senindi
Ateşten çok yakan yüreğini asılı bıraktın yüreğimde
Ağrılığa peşrev tutan parmaklar
Hadi hep birlikte kınalar yakın
Dizinin bağı çözülmüş toprakta sürünen bir sevdalıyım
Bize düşmezdi kendi ateşinde har olmak
Hoşçakal ömrümün var oluşu,
Hoşçakal bir fırtına geçidi divane yürek ..




Özlem ÇETİN
12/06/2014