seni kaybettiğim gün yıkılmıştım,
çünkü sen evimizin temel taşıydın,
çünkü sen yüreğimin saklı köşesinde
solmayan bir güldün..

sabahın kızıl rengini aldığı bir saat ti..
ne kadar kolay verdiler senin acı haberini
oysa ben her şeyden habersiz,
günlüğümü karalıyordum
nerden bilebilirdim yaşamdan koptuğunu...

elimde tutuğum kalem bile ağlıyordu
benim duygusal ve hüzünlü halime
çünkü artık sen olmayacaktın
yaşam sensiz devam edecekti
ah bir bilseniz dostlarım yaşadığım acıyı..

çünkü o benim babamdı
canından düşen bir parçaydım
yaşam karşısında bana güç veren
batmayan bir güneşti.
onunla yaşadığım en güzel anlar
içimin köşesinde saklıydı..
belkide
bir hatıra defteri gibiydim
kıran kırana kavgalarımız,
sabahı bulan tartışmalarımız,
sonra şefkatle bana sarılışını hatırlıyorum
güzel babam..

hatırlıyormusun baba
maksın das kapitalini eve getirmiştim
ben okumadan sobaya atıp
kızgın bir yalımın içinde tutuşturduğunu
sonra yanıma gelip gıcık olsun diye sırıttığını
hatırlıyorum....
oysa ne anlamlı anlardı
keşke hiç bitmeseydi
ve sen göçüp gitmeseydin..

bak baba aziz nesimin öykü kitabı
şu an elimde,
kim onu yırtıp atacak
kim bana inat olsun diye
sırıtıp gülecek..
hepsi acı dolu soru işaretleri biliyorum
hiç bir zaman dolmayacak
hiç bir zaman cevap bulmayacak bu soru işaretleri..

lanet olsun şu dünyaya
bir sen vardın birde anam
şimde sen yoksun
neden yoksun sormayacam
eminim şu an ağladığımı ve senin için şiir yazdığımı
sende duyumsuyorsun baba....