Son buse’n
Toz oluyor yanaklarımda,
Ve gidişinin verdiği rahatlık,
En ilk huzur vermiştin bana,
Olmayışından ötürü o da kayıp...

Aşk’ın tepesinde bir ağaç,
Sevdaya gölgelik,
Sicim gibi inerken yağmur
Kamufle olurken gözyaşlarım,
Bu ne meçhul huzur!
Bu ne meçhul kayıp!

Doğan boşlukla açıldı acının ağzı
Gönülden hesaplar aşk’a uymadı...

Gelen gelmesin madem giden aranacaksa
Hep bir vakit güzele geç kalınacaksa
Ve en cesur hikaye diye anılacaksa;Adın
Bilmiyorum hangi lanet çıkarı bu sokağın?
Bilemedim bu saat hangi meçhule kala...