yazın marmariste bir otelin aşçı başıyla tanıştım, muhabbet ederken şiirlerden çıktı. yedi yaşında lösemiden ölen oğlu doğukan için bir dörtlük yazmamı istedi. mezar taşına yazdıracakmış. yazamam dedim, ne yazacaktım ki? ben yazamam evlat acısı yaşamadım, hiç kimseninde yaşamasını istemem. ben o babanın duygularına tercüman olamam, acıları yaşamış bir annenin ve babanın bir damla göz yaşı, bir of çekişi benim yazacağım sayfalar dolusu yazıyı siler atar. ne yazarsam yazayım onların yürek sesi olamam. çünkü şu an kendi otelinde aşçı başı olarak çalışıyor, tüm varlığını çocuğu için harcayan bir baba ve anlatırken gözlerime bakamayan, çare olamadım diye ağlayışını ben nasıl bir dörtlükle anlatabilirim. yürek seslerine tercüman olamadığım için üzgünüm. kalemin var olsun. sevgi ve saygılar sunarım.