bilemedim
eksildikçe
son bulur sevmeler
kelimelere boğulur insan
sürekliliği telaffuzundan değil
ömrünün uzun oluşundandır oysa


sonuma attığım imzaydın
defterimi dürerken ben
gönül yarası değil
kömür karası gözlerinde öldüm

garipliğim kendime küs oluşumdan

karabasan gecelere
kestim biletini
geçmişin sillesi vurdu adıma
kirlettim sende yüreğimi
firar ettim yarınlarım dan


kırıldı kolum kanadım
soğudu sen yanım
ufak tefek göz yaşlarım oldu
yinede yaşadım


yüzümün hüzne düştüğü vakitler de oldu


kara bulutlarımın yağmuruyum şimdi
ıslanıyorum olur olmaz zamanlarda
aklımın köşesi dağınık
toplasam çıkmıyor
çarpsam bölünmüyor
rasgele hesaplar yapıyor
basit oyunlar oynuyor zihnim bana
çıkmaz sokağı oluyorum günlerimin

izinsiz yapılan inşa gibiyim
yıkıma hazır
tabelası yok ömrümün
sinsi gülüşlerin esiriyim

paçavraya döndü yüreğim
biçare halim
ben yine viraneyim…
s.ç