-1-

birileri hınca hınç ölümün sesine koşarken
barışta yorulur batı rüzgarlarından
ay ışığı pas tutar
aşk zorlanır

nerede kaybettik sevdaları
Mecnun kekeliyor
Kerem de derman yok
Leylalar geçme faslında
işte ilk yıldız
bakışlarımız gibi donuk
körfeze dökecek kimsesizliğini

bulutlar ağlayabilir

göğün soluk renklerinde
yılgın bir inilti duyuluyor

o kıyım ellerimiz
karanlığın sözünden çıkmayan gözlerimizle
nasıl da alışkınız acıya

ey avcumdaki uzun çizgi
hiç sevmiyorum yorgun şiirleri
gizlenmek istiyorum son yüzyıldan
kibar olamıyor içimdeki öfke
delirmek güzeldir diye fısıldayan bir kalem
sürtünüyor deftere

kavga ve savaş kuşağı çocukları
Tanrı biraz ötede
sizin yüreğinizi sayıklıyor
hepimizi affetmeye hazır...

-2-

alıştım artık
küsmek bana yakışıyor
yaşam ile arkadaş kalabilmek için
içimdeki isyan böyle dökülsün
ki
hayallerime devam edebileyim

dünyada yeterince hayalci yok...