yalan yok
yerle gök arasında
bir kavgada kıstırılanlardık
gülemedik doyasıya
kedere katlanır görünenlerdeniz ya
yağmurun yağmasını bekledik ağlamak için
kocaman bir kürede uluyup durdu ruhlarımız
sol göğsümüz altında patladı mayınlar
bitmemiş canlar yarın yarın diye çırpınırken
süslü renklerle kandırıp birbirimizi
saklandık bilinmez iklimlerin ütopyasına


yazıyor olmak belleği rahatlatmadı
mavi bir martı çağırsın istedik uzaklara
pabuçlarımıza tükürürken yakalandık
ölümü erteleyen bir çocuğa
dallarını rüzgârın salladığı salıncakta
adına ağaç denilen aşk ile bize gülümsedi
yalan yok
biz gülemedik

analarımız her gün doğurup doğurup öldürüyor diye bizi
suçladık Tanrıyı
bir huuu deseydi
ağrıdan kuş uçmaz kervan geçmez yerlerimize
kaybolur muyduk ıpıssız çöllerde
uykucu seviler büyütür müydük düşlerimizde
öpüldükçe küflenen adam ve kadınlar
sıcak sözcüklere eyvallah tamam da
yarım kalacak içi boş kavram mıydı aşk

yalan yok
geçmiş zaman öyküleriydik
gök kuşağı eğilip burkulur renkleri damlardı toprağa
avuçlamaya çalıştıkça anıları zamanın ışıkları sönerdi
şafağın isine inat şiirlerin içinden seslenirdik birbirimize
bir özlemin suskunluğuyla

çok derindi kurşuna çaldığımız gök
denizin tuzu yakıcı
ah tenimizde kendini gizleyen o koku
aydınlığa yasaklı ve hep kirli
zerdali çiçekleri renksizdi
turunçlar öyle yorgun

yalan yok
söyleyemeyince işte bunları
çıkarmak istedik gömleğimizden ruhlarımızı
yalan yok
bir kavganın yıkılanlarıydık
gülemedik doyasıya
gittiğimizde okyanuslara
ağlamanın hakkını veririz

kana kana