Zamanı Örtbas Ederken

Sığ bir sesle bekle dedi
Bekle geliyorum
İyi ve gönüllü ama taraflı
Yoksul elini uzattığında
Ölümcül bir mesafedeydi gözleri

Yalnız ve yakarışsız adamlar
Hep gelmişler ama boş gelmişlerdi
Boşluğu hesap edemedikleri için

Çözülmüş bir dil etiyle konuştuğunda
Sulandırılmış kelimeleri birbiri ardınca sesleyerek
İri ve hevalı mutlanmalara tutunmuş
Ve evvelden beri kayrılmış
Bir güzellik söz etmişti güya

Aşk hicret ettiğinde
Gözlerine bakakalmıştı yalnızlığın
Yalnızlık göz göz içine işlerken
Gözü çıkmıştı mutluluğun

Duası sahne aldığında
Avuçları hala harlıydı
Hasıl olan sevabını adarken aşkına
/
Kaç kurda sevilir
Kaç gecenin sabahına açılmışsa kalp
Karanlıkları defnederek
Hangi mesafede durarak
Yola çıkar
Bilip bilmeden ne çok öğünmüştü

Örgüsüz bir sesle
Bu kez derin dipten ve tastamam
Büyük kelimelerle konuşanı oldu
Kusursuz gibi görünenin ardından
Yani sevgili olanın

Uzun ve ipince yalnızlık sevdirildiğinde
Hep iyiye yeltenen elini tuttu
Bir yanı muhkem bir tedbirken
Bir yanı sakınmasız mutluluktu

Ustasız bir yolun ilk adımı gibi
Sevdiğine ermenin heyecanı
Yokladığında kanını
Güneşin karanlığını çoktan
Silmişti gökten