Zamanı Zaferleyen Bir Hafifleme

Dün sıfatsız bir gölgeydi
Bakir ve el değmemiş bir gün olmazdan önce
Bir tahayyülün eteklerinde dolaşan

Bugün günlerden bir gün
Aynalardan çıkıp geleni içine buyur eden
Sımsıkı bir yalnızlık
Kavanozdaki şekerlemelerin yanına ilişen

Yarın iliklenmemiş bir düğmenin
Boş ve intizardaki iliği
Havsalasında ne bir matemin gözyaşları
Ne de gökkuşağından sağılmış bir kelebeğin kanatları var

Dün bugün yarın derken
Ölüp dirilen bir umutlayız sürekli
Kimileri bir mukadderetı yaşadığını söylerken
Asıloğlanlar kendi muratlarını resmetmekte
Haydi çoğalalım güneşin ışıklarınca
Diyen çığlıklı çocukların
Menevişlerinde birikmekte

Hazırda bir şey yok
Varsa da söylenmez bir sır
Gibi göğüs kafesinde tutan şair
Bir işaret meleğinin görkeminden çıkıp
Durmaksızın kendini aramakta

Dur ey mutluluk
Dur bu mevsimin en ortasında
Dünü umutlayıp berkitenle
Yarını söylenen adamın duduklarında
Fısıldan

Dilinde kelimeleri infilak eden
Bu beni de say
Ben ki ağır aksak seveceğim bir hayatın
Her gün yeni başındayımdır
Ve göğün güneşlerinden sağılacak
Zaman sütünün
Yağı kaymağıyımdır