yolum uzun olsa da ölsem...

ölüverse hayatım adımlarım canlıyken

kırılsa kalbime dökülen gözyaşlarım

savrulsam yağmurlara, açsam toprağa yelken



sarılsa ellerime ağaç kökleri

bir çiçek beslense damarlarımdan

gün be gün, an be an bitse rüyalar

ağlaman doğmasa bakışlarımdan



boş kalsa yatağım, yastığım hergün

duymasa adım sesini şah damarımın

diş fırçamla temizlese bir yaşlı köşker

kabuklaşmış yaralarını, diktiği ayakkabıların



yolum uzun olsa da ölsem...

devrilse otoruduğum koltuğu otobüsün

sana gazeteler verse haberimi

sarsa ruhunu firak büsbütün



zamanla unutacağın tek acın olsam

hayata tutunsan, ellerimdense

arabesk şarkılar söylerim ben de

sensiz yalnızlığı dinlemektense



göğsümde çakılsa bir küçük kibrit

anız yangınına mihmandar olsam

temizlenir mi dersin toprağın teni

buğday tarlasında ateşte kalsam



yolum uzun olsa da ölsem...

bıraksam ruhumu yol kenarına

ıslatsa içimi geçen kamyonlar

verseler adımı hüzün garına



kim bilir belki üzmem bir daha

bir başka gelincik tomurcuğunu

bir böcek can bulur göz bebeğimde

bahçende geçirir kış uykusunu



karışır giderim belki toprağa

söyleyin kefeni baykuşlar alsın

çıplak bir ben, rurtubet ve toprak

bir de okşarım belki, yüzüğüm kalsın...



10 ekim 2011