ilkbahar gelir de bir gün ölemezsin benimle
oynar hayallerim yüreğimin içinde
rüzgarlar
ağaçlar
ve de hep sonbahar
döker bir bir yaşlarını saçlarıma
aklanırım ansızın


seninle yaşamak gerektiği gibi bir halk konserinde
ellerimizde flamalar beyaz hep
katılırken sel gibi özgürlük yürüyüşlerine
tutamazsın eğer bırakırsan bir gün aklından
geçirmezsen sevgimi


günahlar işleriz
park park uçağını ararım sonrasında
sen bir yalancı olmanın mahcupluğuyla
pembeleşirken tenin
kırarsın mutsuzluk adına yeminleri
kırarım ben de seninle
yazarız tanıdık hikayeyi


ilkbahar gelir de artık ölemezsen benimle
yeşil cennetine dair mahzun sayfanda
kirlenen bir hece kadar dünleşirim
bakakalırım sokağında
penceresi açık kuşların kabusu olur sabahlar
manasızlaşır yarınlar
kavgalar
aşklar
hatta devrimlerde haykırışlar


bir fakirin son umudu olarak da olsa
sonbahara tutunurum adınla
bir konser sonrası yer gök çöptür artık
ölmek için bile geç kalırız
çoktan kış gelmiştir diye....