Hani bana gül diyorsun ya
Gül de gülsün içimde dünya



Yüzümde
Kimliksiz bir coğrafyanın
Dikenleri boy verir
Ağlar gülümseme
Ağlar
Yüzümde bütün çocuklar



Bir adam selam verir
Usulca
Sesini arar adam
Adını unuttuğu kadının
Yağmura dokunur beslenen tüm umutlar
Duvarlar
Kapı tokmakları soğuktur artık
Hiç uyanmaz sevdalar
Sevinçler
Kavanozda saklanır



İklimler
Sevgisiz büyütür çiçekleri
Ağlar kadın
Adı gülümser
Kökleri değer bir menekşeye
Sudan geçirir
Bütün yapraklarını
Üşür toprak
Bulutlar susuz kalır



Hani bana gül diyorsun ya
Gül de gülsün gözümde dünya



Kötürüm bir akşamdır kadın
Ölüm taşır
Geçip giden trenler
Dolaşır yedi iklim yedi memleket
Ağlayamaz ölüler



Bestesi kayıp
Ritmi bozuk bir türküdür
Yaşamak
Kusursuzdur planı tanrının
Kurşun gibi seker bütün ağıtlar
Tükenir oyunlar
Elleri kanar
Sabahsız akşamlarda çocukların
Unutur adını analar
Bütün baharatların kokusu kaçar
Fesleğenleri toplama zamanında
Sır olmuştur korkular
Bakılmaz aynalara



Hani sen bana gül diyorsun ya
Gül de gülsün gözümde dünya



Gülümser ağlar
Sevinir kötümser adamlar
Rengi kirli bir duvaktır artık kadın
Islak saçlı
Çıplak ayaklı
Kınalı elli
Daha doğarken kesilmiş dili



Her sabah titreyerek
Doğar güneş
Azalan umuttur hep
Çoğalan acı
Düşünce içeriye o derin sancı
Kımıldayamaz olur
Kilitlenir yürek
Geçer yıllar
Uzar yollar
Yürür gülümser
Vaktidir artık
Düşer önüne bildiği tüm ezberler



Hani bana gül diyorsun ya
Gül de gülsün gözümde dünya



Gülümser görmedi ki böyle bir rüya
Gülümser kanadı kırık bir kuş
Duyulmayan bir çığlık
Unutulmuş bir dua






Sevgi Dündar 21eylül2011