İçinden içime bir yol var mı bilinmez ama. “Gidiyorum” dediğinde öldüm ben. Ağlar mı sizin orda ölüler.
Dudağımın kenarından bir hayat sızar sana doğru. “Dur” diyebilsem öfkeme. Çok zormuş terk etmek edinilen alışkanlıkları. Kaldı ki sigarayı bile bırakamıyorum ben. Bir davanın ateşinde yakalamıştım seni. Ülkem gibi karış karış ezberlemişken toprağını, özgürlük kokan saçlarında
Saklı uçurtmalarım. Arzulamadığım bir biçimde uzuyor hayat inadına..her ölümün yaşanmamışlıkları defterime yazılıyor sanki . tanrı zaman hediyesine boğuyor beni. İçinde sen olmayan. Sınıyor belki de verdiği sabrı . Uzadıkça sana zayıflayan bir imanla duruyorum oysa divanında.
Sen görmüyorsun ve duymuyorsun. Bilmediğin her dille ağlıyorum ben. Hiç okumayacağın şiirler yazıyorum sana.
Şimdi kalkmış “özelimsin” diyorsun..attığın her adım benim. Oysa seni ben kalabalık bir kentin ağzı kalabalık insanları arasında bırakalı çok oldu. Kaldırım taşlarını bile hatırlamadığım. Oysa sana her gelişimde nasıl sayardım. Biliyorum. Şimdi benden betersin.
Kalabalığın içinde “sessizliğinde sızmış bir adam”. Her zaman susmaz mıydın. İşte sana bütün “sus”ların meydanlarını bırakıyorum. “Sus”larını haykırabilirsin.
Oysa seni ben tüm yasaklarım gibi sevmiştim. Dilime yasak kesilen şarkılarımda, yasallığı olmayan kitap satırlarında yakaladığım sevda gibiydin. Vazgeçilmesi mümkün olmayan.
Önce kavgasına duran, sonra aşka soyunan… hiç anlatılmadan tanıdığım , bildiğimdin oysa.
Ve bana hiç şiir okumayan.

Sahi. Kime yazmıştın sen onca şiiri.